زندگینامه احمد عبادی
احمد عبادی (زادهٔ ۱۲۸۵ خورشیدی در تهران – درگذشتهٔ ۱۷ اسفند ۱۳۷۱ در تهران) از استادان موسیقی ایرانی و نوازندهٔ برجستهٔ سه‌تار و فرزند میرزا عبدالله فراهانی و نوه علی‌اکبر فراهانی بود. وی دایی هوشنگ سیحون معمار برجسته ایرانی است . وی همچنین مبدع روش کوک نوینی برای سه‌تار است و سبک نوازندگی وی از نظر برخی کارشناسان متفاوت و ویژه است. او با خواننده‌هایی مانند غلامحسین بنان همکاری داشته‌است. همچنین محمدرضا شجریان از وی به عنوان بزرگترین استادش در موسیقی ایرانی یاد می‌کند.
احمد عبادی به سال ۱۲۸۵ در تهران به دنیا آمد. وی از ۷ سالگی مشق سه تار را نزد پدرش شروع کرد و ۱۳ سال بیشتر نداشت که پدرش میرزا عبدالله درگذشت. پس از آن، او مشق سه تار را پیش خواهرانش ملوک و مولود و برادرش جواد ادامه داد به گونه‌ای که در ۱۸ سالگی توانایی نواختن قابل قبول ساز را پیدا کرد.با این‌که وی پسر میرزا عبدالله بود نوازندگیش هیچ شباهتی به نوازنده‌های هم دوره خود که اکثراً از شاگردان میرزا عبدالله بودند نداشت و با نوازندگی هنرمندان قدیمی‌تر از خودش نیز متفاوت بود. وی در دوره‌ای که سه تار به خاطر حجم کم به خلوت افراد رفته و در غبار فراموشی فرورفته بود این ساز را در رادیو معرفی کرد. وی با بزرگانی همچون رضاقلی‌میرزا ظلی، غلامحسین بنان، حسین قوامی، محمدرضا شجریان، فرامرز پایور، حسن زیرک، حسن کسایی و علی تجویدی همکاری داشت.
از شاخص‌های نواخته‌های قدما مضراب‌های پر و با واخوان و بعضاً پرقدرت بود. عبادی یک بار وقتی که از دوستانش دربارهٔ نواخته‌های خود پرسید (در آن زمان امکان ضبط از رادیو نبود و اجراها کاملاً زنده انجام می‌شد) آنها جواب دادند گاهی اوقات نت‌ها دقیق شنیده نمی‌شوند و تداخل دارند و حالت ناخوشایندی ایجاد می‌کنند. عبادی به فکر حل این مشکل افتاد و در نهایت نوازندگی تک سیم را ابداع کرد که سبب شد سه تار نوازی متحول شود. عبادی در نواختن سه‌تار دارای سبک و شیوه‌ای مخصوص به خود بود که کمتر کسی توانسته از عهده تقلید آن بر آید. البته عده‌ای این سبک خاص ساز زدن او را مربوط به امکانات و وسایل صدابرداری زمان وی می‌دانند. مضراب‌های تک سیم و دومضراب‌ها از مشخصه‌های بارز سبک وی هستند. از دیگر شاخصه‌های ساز عبادی بداهه نوازی‌ها و ویبره‌های طولانی و گلیساندوهای به موقع است.
همه شاگردانش از قلب رئوف عبادی حکایت می‌کنند. این‌گونه بود که او سه تار را از خلوت بیرون آورد و معرفی کرد. داریوش پیر نیاکان می‌گوید: «به همین دلیل است که می‌بینیم اکثر نوازنده‌های هم دوره من که در زمان استاد عبادی شاگرد بودند و سازشان سه تار نبود سه تار را به عنوان ساز دوم خود انتخاب کردند و به آن گرایش پیدا کردند» که می‌توان به آقایان علیزاده و مشکاتیان و پیرنیاکان و سيد خليل عالي نژاد اشاره کرد. آنطور که برخی نقل می‌کنند، او فردی معتقد و متدین بود، قبل از ساز زدن وضو می‌گرفت و در روزهای عزاداری و درگذشت امامان شیعه دست به ساز نمی‌زد.
برای مطالعه دیگر مقالات به وبلاگ نوای مهر مراجعه کنید.