ساز ویولن (Violin)
تاریخچه ویولن در اروپا به قرن ۹ میلادی بازمی گردد. بسیاری معتقدند که ویولن نمونه تکمیل شده ساز رباب است.
رباب سازی است که بعدها وقتی به اروپا آورده شد و تغییراتی در آن به‌وجود آمد به نام ربک در اروپا شهرت گرفت.
اختلاف بر سر منشا و سازنده ی این ساز
موسیقی دان ها بر سر منشا ویولن اختلاف دارند. برخی بر این باورند که از کشورهای عربی آمده‌است.
ویولن ساز زهی آرشه ای است
که نقش آن چه در ارکستر بزرگ چه به طور جمعی و انفرادی بسیار پر اهمیت است که آن را شاه سازها می نامند.
ویولن، معمولا برای موسیقی کلاسیک غربی و موسیقی جاز استفاده می شود.
فرم‌های اولیه دارای سوراخی بودند که بر روی ساز قرار داشت
اما بعدها این سوراخ از بدنه سازها حذف شدند و این ساز با سه سیم سرآغاز ویولن تکامل یافته در سال‌های آینده شد.
در اروپا از قرن ۱۶ میلادی به بعد این ساز به صورت تکامل یافته دیده می‌شود.
از اولین سازندگان ویولن می‌توان به گاسپارو برتولتی ایتالیایی نام برد،
که در برخی موارد وی را مخترع این ساز می‌دانند.
از شاگردان مشهور گاسپارو برتولتی، آندره آماتی بود
که او هم بهترین سازنده ویولن در سطح جهان یعنی آنتونیو استرادیواری ایتالیایی را پرورش داد.
تا کنون کسی در جهان پیدا نشده که نه تنها بتواند هنر او را تکمیل نماید بلکه قادر نبوده ویولنی بسازد
که از حیث زیبایی و صوت بتواند با ویولن‌های آنتونیو استرادیواری برابری نماید.
مانند بسیاری از سازهای موسیقی کلاسیک، ویولن نیز برای موسیقی محلی در سراسر جهان مورد استفاده قرار گرفت.
در اواخر دوره رنسانس بهبود فراوانی در شدت صدا، چابکی ساز و رنگ صدای ویولن به ویژه در ایتالیا ایجاد شد،
تا جایی که نه تنها در موسیقی کلاسیک بلکه در موسیقی‌های محلی نیز بسیار مورد توجه نوازندگان قرار گرفت.
در موسیقی‌شناسی قومی، ویولن به صورت گسترده در اروپا، آسیا و آمریکا مشاهده شده‌است.